დღეს მასწავლებლები და მოსწავლეები რთული გამოწვევის წინაშე ვდგავართ, თუმცა ნიჭსა და სწავლის სურვილს ვერაფერი დააბრკოლებს. ქართული ენისა და ლიტერატურის გაკვეთილზე, ერთ-ერთი დავალების პირობით, უნდა შექმნილიყო ჩვენი ქალაქის ან სკოლის გერბი(მე-8 კლასი). დავპირდი, რომ საუკეთესოს ავტვირთავდი გვერდზე. თოთოეულმა მოინდომა, მაგრამ დაპირებისამებრ, კლასის მიერ ერთხმად საუკეთესოდ აღიარებულ თამარ ქვარიანის ნაშრომს გამოვაქვეყნებ. "პატარა ვიყავი, როდესაც ჩემმა ხელოვანმა ბიძიამ მასწავლა, ამ სამყაროში საგნებსა და არსებებს შავი კონტური არ გააჩნიათო. ვცადე, დამეხატა შავი, მკაფიო საზღვრების გარეშე. თავში ერთი აზრი მიტრიალებდა, როგორ გამოვყო სხეულები ერთმანეთისგან? მართალია, ყველა ხილის ფერი განსხვავდება, მაგრამ კონტურების გარეშე ისინი ხომ დაიშლებიან და უსასრულობაში გაიფანტებიან? სკოლისთვის გერბი ვერ, მაგრამ მოსწავლის, ანუ ჩემი შეხედულებები, აზრები გადმოვეცი. ნახატს ვინც შეხედავს, იფიქრებს, რომ ავტორმა ფანქრით წრეები აკეთა და დაასრულა, მაგრამ თუ ჩაუღრმავდებით, მიხვდებით, რატომ ავირჩიე ისინი. მათი არსი ზედაპირზე მიმოფანტული არ დაგხვდებათ. თითოეული ჩვენგანი სწორი ხაზია, რომელსაც არ აქვს არც დასაწყისი და არც დასასრული. მშობლები ხაზს ამტკიცებენ და ფორმას აძლევენ. სკოლაში ვიცვლებით, ზოგი დაქსაქსულია, ზოგი უფრო ხსნილი. მასწავლებლები ასხივებენ თავიანთ ჯადოს, რომელიც ზრდის ახალ თაობას, ანათლებს საზოგადოებას, ცვლის სამყაროს. სკოლა ამ ჯადოქრობის შესრულების ადგილია. მასწავლებლები განვითარების საფეხურებს მათივე გადმოცემული ამბებით გვიქმნიან. მოსწავლეები კი ისრუტავენ მტვერსასრუტივით, ეს პროცესი ზრდის ხვეულს და მათ რაოდენობას. სკოლა და მასწავლებლები ხელს უწყობენ ჩვენი "ფორმების" განვითარებას და არსებისგან ქმნიან აზრიან ფორმას, ადამიანს. სკოლა ჩემი უსასრულობაში გაფანტვისა და კონტურების გამოკვეთის ადგილია."